Mike Zito doet Europa aan, te beginnen in Vanslag met zijn nieuwe toer.
Het nieuwste album van Zito - zijn 16e - kwam in november uit op Ruf Records en heeft de beschrijvende titel Rock N Roll: A Tribute to Chuck Berry. Hij ziet zijn grenzen nog verder verleggen, zelfs al markeert hij een terugkeer naar zijn roots. Het album bestaat uit 20 Chuck Berry-klassiekers uitgevoerd door Zito en een indrukwekkend scala aan 21 gastgitaristen, waaronder Joe Bonamassa, Walter Trout, Eric Gales, Robben Ford, Richard Fortus, Sonny Landreth, Luther Dickinson, Albert Castiglia, Anders Osborne en aanzienlijk, Chuck's kleinzoon, Charlie Berry III. We kennen er wel een paar van.
"Dit was een heel speciaal project voor mij", zegt Zito. “Ik ben geboren en getogen in St. Louis, ik heb daar 32 jaar gewoond, de thuisbasis van Chuck Berry. Ik werkte in een kleine muziekinstrumentenwinkel waar ook zijn drummer werkte. Chuck's zoon kwam af en toe langs, net als Chuck zelf een paar keer. Johnny Johnson kwam naar die winkel en leerde me pianolikken. Ik had het geluk om open te staan voor en te spelen met Chuck Berry bij gelegenheid in de Duck Room. Hij was een icoon, en terecht. Ik speel zijn liedjes sinds ik een kind was. Onnodig te zeggen dat hij een enorme invloed op mijn carrière had, en natuurlijk ook op vele andere muzikanten. '
Bluesrock is een slappe koord - en Mike Zito heeft nooit zijn positie verloren. Soms in zijn legendarische carrière van twee decennia heeft de bandleider van Texas de versterkers opgerold en zo hard gewiegd als iedereen. Maar zijn levenslange fascinatie voor de blues heeft hem er altijd weer in teruggedrongen. En nu, nadat hij de rafters heeft geschud met de befaamde Make Blues Not War in 2016, ziet First Class Life Mike diep duiken in het enige genre dat recht kan doen aan zijn zwaarbevochten true verhalen van ontbering en verlossing. "Make Blues" was behoorlijk extreem en rockend, "reflecteert hij. "Deze keer dacht ik zeker aan meer blues."
First Class Life, uitgebracht in 2018 op Ruf Records, is een passende albumtitel van een man die glorie heeft gekend - zowel in zijn solocarrière als in de Amerikaanse supergroep Royal Royal Brotherhood - maar hij herinnert zich ook de moeilijke tijden. "Het titelnummer is een knipoog naar waar ik vandaan kom en waar ik ben", legt de songwriter uit wiens veelbelovende vroege carrière bijna werd vernietigd door verslaving. “Het is een voddenrijk verhaal, en het is waar. Ik ben arm geworden in St. Louis, en nu reis ik de wereld rond om mijn liedjes te zingen. 'En welke muziek. Op zijn 15e album zijn Mike's sociaal geladen observaties en openhartig zoeken naar zielen nog nooit zo scherp geweest. Er is de pittige call-to-arms van Time For A Change en de voortreffelijke 'one-note' slow-blues, The World We Live In. De geëlektrificeerde bluesstuiter van Dying Day zweert levenslange trouw aan zijn vrouw, terwijl het sinistere Old Black Graveyard met Hendrix-achtig bloeit.
Toch worden de donkere momenten van de plaat gecompenseerd door bezuinigingen zoals Mama Don't Like No Wah Wah, het juweel van de crash-wallop geschreven met Bernard Allison. "Bernard vertelde me over zijn eerste optreden als gitarist voor Koko Taylor," lacht Mike. “Koko hield niet van effecten op de gitaar, ze wilde dat het natuurlijk zou klinken. Toen Bernard een poging deed om een effect op zijn gitaar te gebruiken nadat hij maanden met haar had gespeeld, werd hij betrapt. 'Mama houdt niet van geen wah wah' werd hem verteld. Dat is een lied voor mij! "
Het meest boeiende verhaal van allemaal is natuurlijk de oogverblindende opwaartse bocht van de ontplooiende carrière van Mike Zito. In 2018 legt First Class Life niet alleen de vergane glorie en tegenslagen vast - het wijst een wegwijzer naar de komende pieken. "Met dit album," concludeert hij, "had ik het idee van 'intensiveren'. Ik wil dat de wereld weet dat ik deze muziek met overtuiging en stijl kan spelen. Ik denk dat het echt de volgende stap is ... "
